Kendimize en fazla söylediğimiz cümlelerden biri ise "yeterince iyi değilim" cümlesidir. Peki, sizce kendimize karşı neden bu kadar acımasız? Yeri geliyor, arkadaşımız kırılmasın, üzülmesin veya ailemizden birinin canı yanmasın diye elimizden gelen çabayı gösterirken, kendimize karşı nasıl oluyor da bu kadar gaddar olabiliyoruz?
İnsanları yargılamamak için çok dikkatli davranırken nasıl oluyor da bir çırpıda kendi celladımız oluveriyoruz? Örneğin, bir arkadaşımız yeni bir şey denediğinde onun daha iyi olması için elimizden gelen çabayı gösterirken, kendi başladığımız işler için "yeterince iyi değilsen bence yol yakınken vazgeç" gibi sert ve keskin cümleleri kendimize sarf edebiliyoruz.
Sizce hayatımızda biz hariç herkes neden bu kadar önemli ve sizce bu durumu değiştirmenin zamanı gelmedi mi? Bilmiyorum kaç yaşındasınız, belki 20, belki 30, belki 50. Bildiğim tek bir şey var: hala nefes almaya devam ediyor oluşumuz ve nefes almaya devam ediyorken her şey için umudun var oluşu.
Peki ya kendimizle nasıl barış anlaşması imzalayacağız? Nasıl kendimize karşı daha ılımlı ve sabırlı olacağız? Tabii ki düşünce kalıplarımızı değiştirerek. Yazının başında belirttiğim gibi, "yeterince iyi değilim" kalıbı yerine "Bence yeteri kadar çaba sarf etmiyorum, daha fazla denemeliyim" olabilir. Ya da "Benim hiçbir yeteneğim yok" düşünce kalıbı yerine "Şimdiye kadar denediklerimi beğenmedim, acaba denemediğim hangi alanda yeni bir deneme yapabilirim" olabilir.
Unutmayın, nefes aldığımız sürece hayat devam ediyor ve hayatta sizden başka bir tane daha siz yok, tek ve biriciksiniz. Bu bile mucizevi olduğunuzun ispatı.
Comments